In memoriam Koos Oosterhoff
Geboren te Ezinge op 11 februari 1935 – Overleden te Winsum op 11 september 2022
Koos werd geboren als jongste zoon in het gezin Oosterhoff in Ezinge. Hij groeide op, maakte als kind de oorlogsjaren mee en ging na de oorlog naar school. Leren was niet zo aan hem besteed, maar met zijn handen kon hij alles maken. Rond zijn 20e begint hij aan een groot project, hij bouwt samen met zijn broer, een eigen huis aan de Allersmaweg in Ezinge. Het is ook in deze tijd dat Koos Martha ontmoet op een muziekfestival in Leek. Martha en Koos trouwen in 1960 en gaan wonen in het huis aan de Allersmaweg, wat 58 jaar lang hun thuis zal blijven.
In het gezin Oosterhoff worden vier kinderen geboren: Albert, Fokke, Henriette en Wilma. En naarmate het gezin zich uitbreidt moet ook het huis worden aangepast, er wordt een stuk bijgebouwd. Koos werkt als timmerman en begeleidt graag leerlingen in het timmervak. Maar de gezondheid laat ernstig te wensen over. Wanneer Koos bijna 50 is moet hij wekenlang rusten vanwege een derde hernia, waarna hij wordt afgekeurd. Het is een moeilijke tijd.
Juist in deze tijd krijgt Koos de vraag voorgelegd of hij voorzitter wil worden van de Chr muziekvereniging De Bazuin in Ezinge. Deze vraag kwam precies op het juiste moment en nam Koos met beide handen aan. Het bleek een gouden greep te zijn. Koos was precies de juiste man op de juiste plaats en heeft heel veel voor de vereniging betekend. Maar ook op andere terreinen, o.a. als ouderling in de kerk van Ezinge en vele andere verenigingen en organisaties, heeft Koos heel veel betekend. In 2006 werd hij dan ook lid in de Orde van Oranje Nassau.
In de tussentijd gingen de kinderen het huis uit en bouwden hun eigen leven op. Koos en Martha kregen zes kleinkinderen en vervolgens nog twee achterkleinkinderen. De tijd ging door en dat betekende ook dat er een moment kwam dat het huis aan de Allersmaweg moest worden achtergelaten. Koos en Martha gingen wonen in de flat bij Winkheem in Winsum waar ze een nieuw thuis vonden.
Hoewel gezondheid nooit vanzelfsprekend was, werd het leven de laatste jaren uiterst kwetsbaar. Twee keer leek de dood rakelings nabij, maar steeds bleek er weer tijd van leven te zijn. Afgelopen zomer konden Koos en Martha samen de huwelijken van twee kleindochters meebeleven.
Hoewel geloof heel belangrijk was voor Koos sprak hij er de laatste jaren weinig over. Toen ik er toch naar vroeg, zei hij: ‘Ik ben dankbaar voor het leven. Het leven is een geschenk, een Godsgeschenk.’ In de dankdienst voor zijn leven, die werd gehouden in een volle kerk in Ezinge, stonden twee psalmen centraal: Psalm 23: De Heer is mijn herder en psalm 139: Heer, die mij ziet zoals ik ben. Na de dienst hebben we Koos naar zijn laatste rustplaats op de begraafplaats van Ezinge gebracht.
Pastor Jolanda Tuma