In memoriam Piet van der Leest

*29 december 1934, Zevenhuizen † 22 mei 2021, Winsum

Voorjaar 2020 bleek de oorzaak van zijn benauwdheidsklachten gelegen te zijn in een aangetast longvlies. Ongeneeslijk. De sterke man die nog altijd voor dag en dauw opstond en kort ervoor zijn eigen flat van nieuw stucwerk had voorzien, had niet lang meer te gaan. Met grote wilskracht en een diep geloof heeft hij er een bijzonder jaar van gemaakt. "Jezus heeft voor ons geleden", was zijn vertrekpunt en de hemelse goedheid van God het uitzicht. Hij wilde niet klagen, maar het onvermijdelijke accepteren en de zegeningen blijven zien waardoor het hem aan niets ontbrak. Zoals in Psalm 23 staat: ‘De Heer is mijn herder, het ontbreekt mij aan niets’.
En zo bleef hij tot het laatst een stijlvolle gastheer die dagelijks familieleden en vrienden ontving. Daarvan had hij er veel. Want hij kwam uit een groot gezin van acht kinderen. Hij was twee keer getrouwd geweest en had met de verschillende families blijvende banden gekregen. Hij was een enorm liefhebbende vader en opa. En een verbinder. Het was een warm gezin geweest in Zevenhuizen. Hij had wel gezien dat het vele werk voor moeder soms zwaar was. Hij ging in militaire dienst waar hij voor een habbekrats soms het gehate strijkwerk voor de dienstmaten deed. Hij liep dus niet weg voor huishoudelijke klusjes.
Maar toen hij na een korte tijd werk als boer samen met zijn vrouw Antje Bolt een pension in Zoutkamp ging runnen, kwam dat vooral op haar neer. Piet werd stucadoor: vakbekwaam, gedreven, pietje precies. Het was zijn lust en zijn leven. Om gezondheidsredenen werd het pension stopgezet en verhuisde het gezin naar Winsum. Daar bouwden ze intense nieuwe vriendschappen op. Antje overleed in 1998. Niet lang erna stopte Piet met de tweemansfirma, op zijn 67ste. Maar hij bleef actief. Zo stucte hij het plafond van de Centrumkerk, vijf weken gratis werk. (Hij berekende tarieven wel vaker ‘naar draagkracht’.)
En rond die tijd vond hij in Henny van Essen een nieuwe vrouw. Ze trouwden op zondagmorgen in de kerk. Aan de Garnwerderweg hebben ze samen vijftien gelukkige jaren gehad. Piet kon zijn zorgzaamheid aan haar kwijt, Henny vormde een zachtmoedig tegenwicht tegen zijn soms al te grote voortvarendheid. Samen bezochten ze veel familieleden van weerskanten. En veel banden met kinderen en andere familie van Henny bleken na haar overlijden in 2016 blijvend te zijn. 
Piet was ook de man die een paar jaar geleden onze ‘gespreksgroep overdag’ in twee dagen tijd ‘bij elkaar gefietst’ had. Hij is ouderenbezoeker geweest en ging ook spontaan bij veel mensen langs. Zo was hij op allerlei manieren een verbinder. In veel ontmoetingen van het afgelopen jaar, kwam het geluk ter sprake dat hij in zijn huwelijken had ervaren. Hij hield de herinneringen aan beide vrouwen levend en schaamde zich niet voor tranen. Maar zijn humor stak ook vaak de kop op, want Piet was ook altijd in geweest voor grappen en grollen.
En in dit jaar kreeg hij ook de Bijbel weer helemaal uit. Wat hoopte hij dat het spoor van geloof en van liefde voor de kerk ook in komende generaties gevonden zou worden! In november jl. mocht hij in de Centrumkerk in een kleine viering de doop van zijn eerste achterkleinkind meemaken. Op zijn wens ontving hij tegelijk een persoonlijke handoplegging. En kort voor zijn overlijden hebben we dat thuis in aanwezigheid van zijn dochters Ina en Helma met hun echtgenoten herhaald met een ziekenzalving. Precies zoals in Psalm 23 staat was zo ook zijn hoofd gezalfd met olie.
In de laatste week voordat de medicatie werd opgevoerd om de toenemende pijn te bestrijden zijn nog een keer de naaste vrienden en familieleden langs geweest om persoonlijk afscheid te nemen. Meer dan eens werden over en weer woorden van zegen uitgesproken. Toen hij klaar was bleek zijn lichaam ook echt de laatste krachten te hebben gegeven. Op vrijdag 29 mei vond ook de dankdienst voor zijn leven plaats. Met veel luisterliederen, want hij was zelf ook zingend door het leven gegaan, niet alleen in het mannenkoor maar ook onder het werk. Daarna legden we hem in het graf bij zijn vrouw Antje, vlak tegenover het graf van Henny van Essen en Jan Zandbergen. Samen geborgen in de liefde van de Eeuwige.

Ds. Harmen Jansen