* 26 november 1931 –  † 13 januari 2021

Op 13 januari aan het einde van de middag ging de hemel open. Jan Pettinga was er klaar voor om zijn laatste reis te maken. De laatste jaren van zijn leven waren niet de gemakkelijkste voor hem. Zijn lichaam liet het af en toe afweten. Het ziekenhuis en de ziekenboeg van Winkheem werden hem vertrouwd. Maar zijn liefste wens was om in zijn eigen huis te blijven tot het einde. En die wens is werkelijkheid geworden. En ook al werd hij minder mobiel, hij liet zich niet buitensluiten. Menige Winsummer zag hem op zijn scootmobiel door het dorp gaan. En ook in de omliggende dorpen werd hij gesignaleerd. Hij genoot met volle teugen. En dat hij zelfs op Vlieland in een speciale rolstoel nog eens over het strand kon rijden, dat was helemaal geweldig. Iedereen liet hij de fotoalbums zien, die Hans van die vakanties heeft gemaakt. Blij was hij met zijn zoon Hans en zijn dochter Ankie. En zo zwak als hij was, zijn zorg en aandacht ging naar hen uit. Na het overlijden van zijn vrouw Klaaske, met wie hij 56 jaar getrouwd is geweest, zat hij niet bij de pakken neer. Zijn opgewektheid liet hem niet in de steek en in grappen maken was en bleef hij zoals hij altijd was: een prettig mens om mee om te gaan. Familie en vrienden kwamen graag op bezoek. Toen hij op Oudjaarsdag met een longontsteking op bed kwam te liggen, bleef hij alert. Hij hield de regie. Toen de huisarts hem op de zondag voor zijn overlijden om 10.00 uur wilde bezoeken, zei Jan: “Kom maar een half uurtje later, ik wil eerst de kerkdienst volgen.” Van kinds af aan maakte het geloof een belangrijk deel uit van zijn leven. Zijn betrokkenheid bij kerk en geloof bleef tot het laatst. “Ik ben niet bang om dood te gaan, ik ben wel heel erg nieuwsgierig,’’ herhaalde hij met enige regelmaat. Na een afscheidsdienst op 19 januari in de Centrumkerk samen met zijn kinderen, kleindochters en enkele familieleden hebben we hem te rusten gelegd bij zijn vrouw op de Algemene Begraafplaats in Winsum. Zijn nieuwsgierigheid is nu bevredigd. De hemel ging open om hem te ontvangen. Een raswinsummer ging van ons weg, maar hij blijft in verhalen en harten van velen voortleven.

Mevrouw Maria Adriaanse