Lezen: Matteüs 15,21-28 

"Houdt God van vrouwen?"

Nee, het is geen vraag van mij, maar de titel van een documentaire die gaat over een vrouw uit Staphorst. Ze is lid van de SGP, maar omdat ze vrouw is, mag ze niet meepraten. Als u de documentaire nog niet gezien heeft: "Houdt God van Vrouwen?" en 'Het Vermoeden'

Ze heet Hilligje Kok-Bisschop, en het is indrukwekkend hoe een orthodox-gereformeerde vrouw opkomt voor het recht om gehoord te worden en te mogen meepraten. Wat voor ons al lang een vanzelfsprekende zaak is, is daar nauwelijks bespreekbaar; vrouwen mogen zingen in een koor, ze mogen dweilen en boenen, maar voor de rest dient zij haar mond te houden.

De situatie wordt er niet beter op als ook nog blijkt dat een van haar kinderen homoseksueel is; dat leidt tot gesis en geblaat in kerk en dorp dat volkomen heenwalst over wie hij is, nota bene uit naam van het geloof. De houding van z'n omgeving, het gepest op school: het had deze jongen er bijna toe gebracht een eind aan z'n leven te maken. Z'n moeder laat hem niet los, ook al heeft ze het er heel moeilijk mee. Ze blijft voor hem opkomen. Haar gevecht tegen de bierkaai is indrukwekkend, en getuigt van een groot hart en een groot geloof.

Zo schrijft zij aan de dominee en de kerkenraad: "Voor God moeten we rekenschap geven, niet in wat voor kerk we zitten, maar wat we gedaan hebben met ons leven en hoe we getuigen van de hoop die in ons leeft." Gehoor krijgt ze niet, maar ze gaat dóór.

Aan deze vrouw moest ik denken toen ik het evangelie voor vandaag onder ogen kreeg. Een Kanaänitische: "vremd volk"- ze hoort er niet bij. Maar... ze erkent Jezus als Heer, en doet een dringend beroep op Hem. Z'n leerlingen en Hij wijzen haar in eerste instantie af, maar zíj gaat door! De vrouw uit Staphorst zei: "Ik voel de ruimte van het evangelie in mijn hart, en dan maakt het niet met wie ik omga. God maakt geen onderscheid: ook buiten de kerk zijn er mensen die geloven."

En wat in Staphorst niet gebeurt, gebeurt hier wel: doordat ze zo aandringt, gaat Jezus anders tegen de zaak aan kijken; door haar grote geloof, door haar vertrouwen wordt haar dochter genezen. Aan het eind van het Matteüsevangelie zal Jezus zeggen: "Ga dus op weg en maak alle volken tot mijn leerlingen"

Dat is ook het mooie van het werk van Janina* : zij komt in een omgeving waarin gehandicapten worden uitgesloten, er niet bij horen, waar men zich er voor schaamt. Maar door het respect van de buitenlandse vrijwilligers voor mensen met een beperking, groeit ook het respect van de plaatselijke medewerkers. Mensen met een beperking blijken mensen te zijn met mogelijkheden.

Wij doen dat overigens ook, zonder ons dat bewust te zijn; vinden mensen met een beperking zielig. Vroeger werd ook gezegd: die en die hebben een onvolwaardig kind, een vreselijk woord, dat overigens nog steeds met deze betekenis in de dikke Van Dale staat. U weet dat er begin augustus nog ophef was, omdat een echtpaar uit Australië een tweeling had "besteld" bij een draagmoeder uit Thailand. Het gezonde meisje namen ze mee naar huis maar het jongetje, dat het downsyndroom heeft, en een hartafwijking, lieten ze in Thailand achter** .

We hebben allemaal onze beperkingen, onze handicap, maar meestal blijven die verborgen, en iedereen zal moeten leren ermee te leven: met je fysieke of geestelijke beperkingen, met de afhankelijkheid als je ouder wordt, met de eenzaamheid als je je lief verliest.

Maar je komt dat teboven doordat je weer in de gemeenschap wordt opgenomen, of dat nou is door Be More, de organisatie waar Janina voor werkte, of in je familie, of in de kerk. Het niet langer uitgesloten zijn is de genezing. Je hoort erbij, omdat God zelf niemand uitsluit. Als wij Hem Vader noemen, betekent dat automatisch dat wij broeders en zusters zijn, ongevraagd.

Jesaja zegt (Jes.57:6-7): " En de vreemdeling die zich met de HEER heeft verbonden om hem te dienen en zijn naam lief te hebben, om dienaar van de HEER te zijn – ieder die de sabbat in acht neemt en niet ontwijdt, ieder die vasthoudt aan mijn verbond –, hem breng ik naar mijn heilige berg, hem schenk ik vreugde in mijn huis van gebed; zijn offers zijn welkom op mijn altaar. Mijn tempel zal heten 'Huis van gebed voor alle volken'."

Kortom: God liefhebben boven alles en je naaste als jezelf, daarmee is de hele wet vervuld. Psalm 12 drukt het zó uit: "De nood van armen, het klagen van geringen, Ik duld het niet meer, zegt de Heer, Ik red wie er om vraagt."

En wij? Ook al kennen wij zélf geen nood of verdrukking, dan nóg worden wij opgeroepen om de nood en de verdrukking van de anderen te zien, voor hen te bidden, en ons concreet voor hen in te zetten. En wat dat aangaat valt er nog genoeg te doen. Zó toont God zijn Naam, laat hij zien wie Hij is. Want de eeuwen door stijgt het hulpgeroep van mensen op tot God, en de eeuwen door heeft Hij mensen nodig die zijn ogen zijn, en zijn oren, om te redden wie er om vraagt, over grenzen heen en ongeacht wie je bent. Dan zal Hij met ons zijn, alle dagen, tot aan de voleinding van de wereld.

Zien: de Documentaire: "Houdt God van Vrouwen?" en 'Het Vermoeden'

*Janina Faber heeft in deze dienst verteld over haar vrijwilligerswerk in Zuid-Afrika.
**Ik heb dit, aan het eind van de dienst al, gecorrigeerd: het blijkt dat de draagmoeder zélf wilde dat het kind met Downsyndroom in een tehuis zou worden opgenomen.