echtgenoot van Peta de Vries, vader van Jeroen en Daan.
* 8 januari 1957 - † 9 januari 2014

Bijna vier jaar geleden werd duidelijk dat Bert aan een ongeneeslijke ziekte leed. Als je het niet zelf meemaakt, is het nauwelijks voor te stellen wat die wetenschap met je doet. Bert ging er tegenaan, samen met zijn gezin: Peta, Jeroen en Daan, en de mensen die al die tijd met hen meeleefden. Zo vierden ze in mei 2011 nog hun 25-jarig huwelijk in een volle Torenkerk. Daar heb je moed voor nodig, en dat had Bert. De grote dingen van het leven leek hij moeiteloos te accepteren. De tijd die hem gegeven was deed hij wat hij altijd deed: met z'n gezin zijn, werken, naar muziek luisteren, kortom: leven. En dankzij veel behandelingen, ook experimenteel, leefde hij langer dan gedacht. Dat is van de ene kant heel mooi, maar van de andere kant ook verwarrend: je weet dat de trein eens vertrekt, maar wanneer? Je wordt heen en weer geslingerd. Soms was de ziekte op de achtergrond, dan weer prominent aanwezig. Afwezig was het nooit. Soms leek de tijd stil te staan, dan weer vloog hij voorbij. In de laatste weken van z'n leven hadden hij en wie hem lief waren "alle tijd", hoe vreemd dat ook klinkt.

Door pijn en verdriet heen werd het wonder zichtbaar van een diepe verbondenheid met elkaar, van dankbaarheid, van liefde, van tijd die er toch weer bleek te zijn. Om daar uiting aan te geven, werd de taal van (geloofs)traditie en muziek steeds belangrijker. Vooral muziek: door accoorden, toonsoorten en dissonanten heen, kwam de uiteindelijke "oplossing" naar de grondtoon van het slotaccoord: uiteindelijk komt het goed. Dat was zijn troost, zijn geloof.

Bert heeft zich intensief bezig gehouden met z'n eigen afscheidsdienst, en eigenhandig een CD samengesteld met muziek die hem lief was. Die CD's werden na afloop van de drukbezochte afscheidsdienst uitgedeeld. In de toelichting schrijft hij: "De muziekkeuze op deze CD is één van emoties; muziek die mij letterlijk raakt, waarbij het gaat om emoties als pijn en droefheid. Niet de blijheid van geluk, wel de droefheid van geluk. De droefheid die geluk verdiept." Hij had daarom ook een tekst van Kahlil Gibran uitgekozen, over Vreugde en Verdriet, waarin de opmerkelijke uitspraak staat: "Alleen dat wat je verdriet gaf, geeft je vreugde." Voor wie goed naar muziek luistert, wordt de eeuwigheid hoorbaar en zichtbaar. Vreugde als verwerkt verdriet, leven als overwinning op de dood.

Bert wilde het liefst de regie houden, over z'n ziekte, over het leven, maar ook zag hij steeds duidelijker dat wat het leven waardevol maakt, niet gepland of bedacht kan worden: het leven is ons gegeven als een geschenk, tijdelijk – helaas, maar het draagt de belofte in van eeuwigheid, want eeuwigheid gaat voor ogenblik, en eens gegeven blijft gegeven. Moge hij rusten in vrede.

Ds. Ignace Frénay