In memoriam Johanna Samplonius- Braak
(*1 februari 1923 - †25 maart 2015)

Boven haar bed hing een foto van haar ouders. Een grote foto. En dat zegt iets over de invloed die haar ouders op haar leven hebben gehad; met name haar moeder was zo belangrijk dat het er niet meer toe deed wat ze zelf vond. Een standpunt innemen, een eigen mening hebben, dat had ze niet geleerd, het was niet nodig ook, want haar moeders wil was wet. Ze bleef daardoor altijd wat op afstand als er moeilijkheden waren, en kon niet altijd de steun en de warmte geven die je als kind, als kleinkind verlangde. Uit haar leven spreekt een zekere onmacht en hulpeloosheid tegenover de eisen die het leven stelde. In Winkheem stond ze bekend als een lieve, zachte vrouw, die altijd lachte, altijd vriendelijk was. Haar geheugen liet haar vaak in de steek, maar ze vond het prachtig als je langs kwam. Ze was door haar ouders, Riewert Braak en Trientje Wildeboer zeer behoudend opgevoed. Ze hadden een bakkerij aan de Westerstraat, en waren heel zorgzaam. Al op jonge leeftijd trouwde ze met Pieter Korringa en ze kregen vijf kinderen: het was een moeilijk bestaan, vooral ook door de ziekte van haar man, die in 1970 overleed, nog maar 60 jaar oud. Haar broer Alko en zijn vrouw Corrie stonden altijd voor haar en de kinderen klaar, en zij vond in die tijd veel steun bij haar ouders. In 1973 ontmoette ze haar tweede man, Arend Samplonius, met wie ze 30 jaar getrouwd was. Het was nogal een verandering, van Winsum naar Lemmer, naar de boerderij. De jongste, Janny, genoot van de dieren. Na Arends overlijden keerde ze toch weer terug naar Groningen. Eerst woonde ze twee jaar in Baflo, en vanaf 2006 in Winkheem. Haar zoon Riewert was haar steun en toeverlaat. Over het geloof sprak ze niet, maar toch had ze al wel sinds zo'n anderhalf jaar de complete uitvaartdienst op papier staan. Er staan liederen in van geloof, van vertrouwen, van de noodzaak van vergeving. En als tekst staat Psalm 23 centraal, een psalm die zegt dat wie zich aan God toevertrouwt, nooit iets tekort zal komen. Heel mooi als je dat kunt, maar een lastige boodschap voor wie het gevoel heeft wél veel tekort gekomen te zijn. Tegelijkertijd kan dat wat we gemist hebben, waar we mee gevochten hebben, ons tot betere mensen maken. Dat gaat niet zomaar - dat gaat door het dal heen, zoals de psalm dat zegt. Maar zelfs dan – "Al moet ik het duister in van de dood" - is God bij ons.

IF